terug  

Het tweede dagboek van Els



Els Rainson
Els Rainson
"3 augustus 2001. Achttien jaar van vandaag! Mijn eerste volwassen dagboek! Mijn jeugddagboek staat op het punt te worden uitgegeven. Mijn eerste contract is getekend en zoals de meeste 18-jarigen in spe probeer ik mijn rijbewijs te halen. 18 jaar! Al zoveel doelen bereikt en nog zoveel te gaan."

Zo begint het tweede dagboek van Els Rainson. Haar jeugddagboek Leukemie-kes zou in de herfst van 2001 verschijnen en werd een bestseller. Een tiener in gevecht met kanker. Op donderdag 14 februari 2002 overleed Els. Het tweede dagboek van Els is de strijd van het meisje met de dood, het dagboek van haar laatste levensmaanden. Ook dit tweede dagboek grijpt naar de keel, vanaf de eerste regel. Els spreekt de lezer aan met haar jonge overmoed en met haar protest tegen de dood. Aangrijpend is het te lezen hoe een jong leven langzaam wordt onderuit gehaald, Els wilde leven. Ze bleef zeggen hoe mooi alles was, in een taal vol tederheid en licht, vol heimwee naar het stofgoud van het leven... Het dagboek is aangevuld met getuigenissen en foto's, gesprokkeld bij haar familie, bij de mensen uit het ziekenhuis, bij de Leukemiekes-club, bij haar vriendinnen en vrienden, haar klas, en haar duizenden e-mailcorrespondenten.


Enkele fragmenten

Zondag, 2 september 2001
"Eerste schooldag morgen. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik ween alsof het mijn allereerste schooldag wordt. Het laatste jaar! Dat waar je naar uitkijkt, de eerste dag dat je schoolbeu wordt. Voor het eerst sinds ik een jaar moest blijven zitten, vind ik het erg . Normaal zou ik al klaar moeten zijn en genieten van een extra maand die ik zo verdiend had.
Maar door mijn stomme, stomme ziekte ben ik nog niet klaar. Moet ik nog een jaar doorvechten en daardoor haat ik mijn ziekte zo erg dat...
Ik kan ermee leven. Het is niet eerlijk maar zo is 't leven. Ik huilde toen de grote vakantie begon omdat ik wist dat het snel zou eindigen. En nu ween ik omdat het schooljaar ook weer zal eindigen. En dan, dan is mijn wens voorbij. Dan ben ik 19, dan is het zesde gedaan.
Hoe zal mijn DLI zijn als die eindelijk doorgaat? Welke heisa brengt mijn boek? Shall I live or shall I die?
Hoop dat alles goed gaat morgen."


Zondag, 23 september 2001
"De botbiopsie was oké. Deze keer maakte ik me meer ongerust over de uitslag dan over de botbiopsie zelf. Maar geen slecht voorgevoel, geen kloppend gevoel in mijn rug en toen ze even na de botbiopsie belden dat de manuele telling ook oké was, vielen de meeste zorgen van me af.
Woensdagavond belde dr. VDB dat de resultaten goed waren. Het euforische gevoel dat ik verwacht had, kwam niet. Ik heb pa en ma verteld dat dr. VDB opgelucht klonk. Maar in zijn stem hoorde ik wat ik op dat moment dacht. Oei, oei, oei!
't Is zover. Waren we blij geweest dat het tot nu toe nog niet gelukt was? 3 maanden lang? 3 maanden meer? Ik heb me niet slecht gevoeld, maar wat als de chemo niet langer blijkt te werken? Wat als het dan te laat is en ik nooit meer in remissie raak. Als, als, als... To be or not to be. In dit geval To do or not to do.

Ik weet het niet. Niemand weet het. Hoe dichter het komt, hoe verder het gaat. Daarstraks panikeerde ik even. Zonder reden. Ma en een vriendin stonden te praten en ineens voelde ik tranen opkomen. Zomaar. Ik was aan niets aan het denken. 't Was het moment. Maar het was er en er zullen er nog zoveel komen.
De website is klaar. Eén ding minder om me zorgen over te maken. Nu komt het promotiefeest voor het boek en ondertussen zit ik tot over mijn oren in het werk voor de school. Ik ga niet naar school wanneer er een toets is. Ik kan niet leren, wil geen slechte punten want die moet je weer ophalen. Tegen vrijdag moet ik het boek gelezen hebben en alles verbeterd. En ik heb een enorme toets van Nederlands plus nog drie herhalingstoetsen.
Ik heb interviews die ik graag wil doen en afspraken bij mensen die willen dat ik op bezoek kom.

Alles loopt en de dagen gaan vooruit zonder te stoppen. Ze glippen door en er is al een eerste schoolmaand voorbij. Nog negen te gaan!?
- eindwerk
- boek
- school
- website
- examens
- promotie
O ja, nog even vergeten. Ik heb ook nog af en toe een afspraak in het ziekenhuis om eventjes een therapie op mij te laten testen en te hopen dat het ook nog een beetje helpt en mijn leven niet te veel lastig valt. Stel je voor zeg. En het is makkelijk zeggen dat een jaartje blijven zitten geen reden is om zelfmoord te plegen en dat het boek wel vanzelf in orde komt. Dat is niet wat ik bedoelde. Ik heb geen tweede jaar en als ik het al heb, dan dient het zeker niet om verknoeid te worden. Als ik alleen maar wist hoe het over enkele weken zou zijn..."


Zondag, 4 november 2001
"6 jaar! Niet te geloven. Het is al 6 jaar geleden dat ik ziek werd. 't Was alsof mijn lichaam het wist. Doodziek was ik gisterenavond. Braken, moe en heel slapjes. Vandaag voel ik me beter. Maar nog altijd moe. Ik ben van 15 tot 18 uur gaan signeren bij EPO op de boekenbeurs. Zoveel succes had ik nu ook weer niet. Maar 't was best wel vermoeiend. Glen was mee. Hij bleef sinds vrijdag logeren. Dankzij mijn boek kom ik meer in contact met meisjes van mijn leeftijd die ook leukemie hebben (gehad). Normaal kom je zelden iemand tegen met wie je echt kan praten over dezelfde problemen. Vriendinnen proberen wel en ouders maken het mee vanuit hun standpunt maar het is toch niet hetzelfde als iets kunnen zeggen zonder uitleg, zonder woorden, met een simpele blik.
Het was Allerheiligen, een zielige dag voor de meeste mensen, voor mij een dag als een andere. Vroeger gingen we dan onze overgrootouders bezoeken, mensen die we nooit gezien hebben. Sinds vorig jaar is dat niet meer zo. Een goeie vriend van me is gestorven aan de ziekte waar ik nog altijd tegen vecht. Bewust probeer ik niet aan hem te denken, vooral niet aan de laatste keer dat ik hem zag. Toen volstond ook één blik om te begrijpen wat voor de deur stond.
Ik ben net uit een down-week. De meeste mensen merken niet eens dat er weer eentje voorbijkomt, hen die het wel merken scheep ik af door het op de uurwisseling te steken."