Ik ben Els en ik ben sinds 3 augustus 2001 18 jaar.
Voor deze verjaardag hebben ze me verrast met een héél groot feest. Al mijn klasgenoten, vrienden, familie en enkele leraars waren er. In een grote tent had iedereen zich verzameld. Familie en vrienden hadden allen iets lekkers klaargemaakt en van mijn klasgenoten en leraars heb ik een ballonvaart cadeau gekregen die ik eind september ga maken.
Dit zijn mijn broers, Koen (rechts) en Tom (links).
Ik heb 2 broers, Koen (16) en Tom (12). Mijn ouders, Chantal en Jaak, zijn dit jaar 20 jaar getrouwd. Onze huisdieren zijn Rex, een Mechelse herder en 2 katers Snoepie en Tobias.
Ik woon in Mechelen en zit in het zesde jaar Menswetenschappen in het Berthoutinstituut - Klein Seminarie, of gewoon in 't kort: BIM-SEM.
Ik ben sinds 2 jaar meter van mijn kleinste neefje Glen.
Later wil ik graag lerares worden. Hoogstwaarschijnlijk in de lagere school.
Ik ben niet echt een handig type, dus knutselen bij de kleuters zie ik niet echt zitten. Maar zolang het iets met kinderen is, ben ik tevreden.
Mijn hobby's zijn lezen (momenteel ben ik een grote Stephen King-fan), naar de cinema gaan of een goeie film zien in mijn luie zetel (ik hou van afwisseling, dus ik kijk naar verschillende soorten films), schrijven, niet echt filosoferen maar meer nadenken over leven en overleven.
Ik kijk graag tv. Meestal volg ik Amerikaanse series zoals Friends, Dawsons Creek, Roswell, ... Naargelang wat ze op tv laten zien. Ik volg liever Engelse series omdat ik dan kan luisteren om mijn Engels te oefenen. Ik ben nogal verzot op ziekenhuisseries, vooral omdat er soms dingen in voorkomen waar ik meer over weet dan dat de bedoeling van de serie is. Bepaalde medicaties, situaties enz.
Ik heb een kleine, gezellige kamer vol kaartjes die ik tijdens mijn 'ziekenhuiscarrière' heb verzameld. Ik zit echter bijna nooit op mijn kamer, omdat ik graag bij mijn familie in de woonkamer zit. Ook mijn huiswerk maak ik meestal beneden. Al heb ik me net een leuke zetel aangeschaft waar ik lekker knus kan studeren of in mijn dagboek schrijven.
Voor ik ziek was, had ik nooit een dagboek maar nu is het 'heilig'. Wat niet wil zeggen dat ik er altijd in schrijf. Ik heb al een fluo-oranje dagboek gehad, ééntje met koeienvlekken, ééntje in de vorm van een wasbeertje en momenteel één met Winnie the Pooh, die slaapt in Janneke Maan.
Ik hou van reizen en zou na mijn studies graag nog wat van de wereld zien. Ik ben al naar New York en Australië geweest. Beiden waren het fantastische reizen waar je zoveel kon leren en zien. Naar Australië reizen was een hele opdracht en daar ik niet altijd zo zelfstandig ben, was dat een goede oefening. Naar Amerika wilde ik al altijd gaan en toen ik een wens mocht doen van Make-a-Wish, duurde het niet lang voor ik wist dat ik het vrijheidsbeeld wou zien.
Verder probeer ik te leven met mijn leukemie en te genieten van alle goede en leuke dagen die ik krijg. We blijven hopen dat mijn slechte cellen ooit eens weg zullen gaan en dat mijn volgende therapie die oplossing misschien zal brengen.
De eerste chemo sinds ik terug hervallen ben. Voor mij ligt mijn eerste dagboek.
Een dagboek voor mezelf
Uren, dagen en weken lig je in een klein kamertje. Afgesloten van de buitenwereld. Je bent bang voor de onbekende dingen die je overkomen en waar je zelf geen controle over hebt. Je kan niemand juist vertellen hoe je je voelt, wat je denkt, waar je bang voor bent, ...
Je wil niet de hele tijd zagen en klagen.
Daarom heb ik gekozen voor een dagboek. En daar ben ik héél blij om. Het was een enorme opluchting alles van me af te kunnen schrijven. En het was ook een goede therapie om alles daarna nog eens rustig te kunnen lezen. Bijvoorbeeld: Zie je, de vorige keer is het ook goed gegaan.
Een dagboek voor anderen
Samen met papa tijdens de beenmergtransplantatie. Helemaal opgezwollen en niet zo goed.
Met mijn dagboek zou ik 'buitenstaanders' en medepatiënten willen duidelijk maken dat leukemie niet gewoon een ziekte is. Maar dat er zoveel meer komt bij kijken.
Toen ik 12 jaar was, wist ik niets over leukemie, enkel dat het een gevaarlijke ziekte was.
Niemand kon me juist vertellen wat er ging gebeuren. Ik moest het allemaal zelf meemaken. Ik had geen enkel idee van wat me te wachten stond. Geen enkele leukemie of therapie is dezelfde. Maar de neveneffecten en de emoties kent iedereen...
